باب دیلان

قبلاً عقیده داشتم "باب دیلان" برای ما زیادی آمریکاییه، گوشم با موسیقیِ فولک زیاد آشنا نبود و جذابیتش برام در حد چندتا آهنگ خیلی معروفِ سیاسی و اجتماعیش بود. اما با دیدن فیلم "من اونجا نیستم" تصمیم گرفتم یه کم بیشتر کنجکاوی کنم. راستش الان بیشتر ازین متعجبم که با این وجود چرا باب دیلان تو ایران به اندازۀ گروههایی مثل "پینک فلوید"، "متالیکا" یا "اریک کلاپتون" محبوب نیست. فیلم "من اونجا نیستم"یا ”I’m not there” بیشتر از اونکه فکر می کردم جالب بود. اول منتظر دیدن یه روایت معمولی دربارۀ زندگی "باب دیلان" بودم ، وقتی متوجه شدم اشتباه می کردم زیاد تو ذوقم نخورد چون به هرحال فقط می خواستم از روی کنجکاوی ببینمش... می خواستم فقط تحملش کنم تا اطلاعات به دست بیارم.(چیزی که بدون اون خیلی زودتر از اونکه بعضیا از گشنگی می میرن، می میرم). اما.... فیلمه اصلاً یه داستان معمولی دربارۀ یه خوانندۀ اسطوره ای نیست.-اگه بود خیلی بد می شد.- بلکه فیلمیه "بر اساس آهنگ و زندگی های متعددِ باب دیلان". شش نفر در این فیلم نقشِ باب دیلان رو در مقاطع مختلف زندگیشو بازی می کنن که "کیت بلانشت" –هنرپیشۀ زن- ، "ریچارد گِر" و"هیت لجر" جزوِ اونان. یک پسربچۀ سیاه پوست نقش بابِ نوجوون رو بازی می کنه. هیچ کدوم از شخصیت ها اسمش "باب دیلان" نیست... افکاروعقاید ،شخصیت ها، آوازها، زندگیِ واقعی و –به نظرِ من- رؤیاهای باب دیلان کاملاً مخلوط شدن و حاصلش این فیلم شده. من با وجودی که اطلاعات زیادی دربارۀ باب دیلان نداشتم، فیلم برام جالب و حاویِ اطلاعات مفید-البته نه به شکل سنتی- بود. برای طرفداراش و کسایی که حواشیِ زندگی باب دیلان رو می دونن، یا فیلم سازایی که می خان بدونن چطور می شه دربارۀ یه شخصیتِ خیلی پیچیده یه فیلمِ خیلی خوب ساخت این فیلم جالب تر هم خواهد بود. نمی تونم چیز بیشتری به عنوان تعریف از این فیلم بنویسم، در عوض به مناسبتِ این فیلم خودم وشما رو دعوت می کنم به گوش دادنِ دوباره به "باب دیلان". چند نکتۀ جالب از فیلم : · به ترانه های "کوبیدن درِ بهشت" و "وزیدن درباد"(“knokin on heaven’s door”;”blowin in the wind”) که شناخته شده ترین آهنگای باب دیلان هستن اشاره نشده بود، یا اگه شده بود من متوجه نشدم.در عوض ترانۀ قشنگ ترِ "یه فنجون قهوۀ دیگه" (one more cup of coffee) توش بود. · هنرپیشه های مختلف نقش باب دیلانِ نوجوون ودربدر؛ باب دیلانِ جوون ودرآستانۀ شهرت؛ باب دیلانِ روشنفکر ومعترض؛ باب دیلانِ مشهور و همسرش و باب دیلانِ گوشه گیر و فراری از جماعت –به عنوان باب دیلانِ همین اواخر- رو بازی می کنن. یکی از کاراکتر ها هم فقط راویِ تکیه کلام های باب دیلان است. · اسم شخصیت بابِ نوجوون "وودی گاتری"ه؛ نام خوانندۀ معترضی که باب خیلی بهش ارادت داشت و در همین فیلم – وحتی در واقعیت- باب در آخرین روزهای حیاتش توی بیمارستان براش گیتار می زنه. · در صحنه ای از فیلم وقتی همه تو یه مراسم در لندن منتظربابِ معترض هستن اونو در حال ورجه وورجه وشیطونی تو چمنا با چهار جوونِ مومشکیِ کت شلواری پیدا میکنن... اون چهار جوون جز"بیتلز" نمی تونن باشن. · آخر فیلم هم خیلی قشنگ بود. باب دیلانِ منزوی با سرمایه داری که اهالیِ یک دهکدۀ جنگلی رو مجبور به تخلیۀ زمینهاشون می کنه درگیر می شه وبعد صبح روز بعدش قاچاقی سوار قطار می شه و ازونجا به سمت ماجراهای جدید می ره. مثل اول فیلم که بابِ نوجوون برای فرار از "بی توجهی" (اونطور که خودش می گه) سوار قطار می شه. · تا اونجا که سواد انگلیسیِ من میرسه، خیلی از دیالوگهای فیلم لحن شعر داره... اگه اشتباه می کنم بهم بگین.